Young Play dantzalekua jendez gainezka zegoen. Kea edonon. Ring portatilaren gainean kokaturiko argiak 125 voltioko korrontea zuten antzinako hozkailu ahul haietako baten argi horizta, botiletako etiketak irakurtzeko ahulegia zen argi berdotz hura gogorarazi zion. Edo agian legez kanpoko haurdunaldi-etenak egiten ziren kirofano bateko fokua zirudien gehiago ring gaineko hark. Roberto betiko lekuan zegoen: neutral corner-etik oso gertu eserita, oholtza karratuko argiari adi, ringeko izerdi lurrundua usnatzeko aski gertu. Boxeozale amorratua zen, Bilbotik Donostiako komisariara aldatu zutenetik norgehiagoka gehiegi ikusteko aukerarik izaten ez bazuen ere. Cesar ikusi orduko, eskuaz agurtu zuen Robertok, baina orduan ere, ez zion legez kanpoko kirofanokoa zirudien argi hari begirik kendu. Haur baten begirada zuen komisarioak. Han zen zarata itzelagatik izan ez balitz, ringari komisaria ilunaren antza ere eman izango ziokeen Cesar Telleriak.
– Oraintxe hastera zoak.
Ticketa seinalatu eta bertan idatzitako izenak ikusarazi zizkion komisarioak Cesarri. Honek ez zuen ordura arte txarteleko izenetan erreparatu. Boxeolarien ezizen tipikoak ziren: Jimmy Sánchez Kolirio vs. Mohammed Etxebeste. Barregura apur bat ere ematen zioten Telleriari. Baina jakina, ez zen erlijioari barre egiten hasteko garaia. Ez eliza barruan eta meza hastear zenean. Ez apaizaren aurrean.